06.02.2015 | Silvio Market
Prikriveni planovi okupacije otoka (22)
Autor: Glas Grada
podijeli:
Vježba obilježavanja kućnih brojeva na Mljetu pod nazivom „Odisej 2“, je bila krajnje ozbiljna, obavljana pod okriljima noći, s posebnom opremom, bez svjedoka, i pod oznakom vojna tajna-strogo poverljivo
Za potpuni, znani, i neznani uvid u plan okupacije 1991. godine, valja i ovo reći: Rušenje Berlinskoga zida u studenom 1989. simbolično je označilo početak novog razdoblja europske povijesti, u kojem je u većini istočnoeuropskih država jednostranački, komunistički režim zamijenilo višestranačje i demokracija. Taj proces zahvatio je i većinu republika bivše Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije (SFRJ), međutim ne i Socijalističku Republiku Srbiju. Njezini građani postali su taoci srpskih nacionalista, koji su sredinom 80-ih godina 20. stoljeća opet pokrenuli velikosrpski projekt iz 19. stoljeća, prema kojem je zapadna granica srpske države - tzv. „velike Srbije“ - planirana duboko na hrvatskom teritoriju, na pravcu: Virovitica-Pakrac-Karlovac-Ogulin-Karlobag. To je otprilike bila granica osmanlijskih osvajanja u Hrvatskoj od 15. do 17. stoljeća. Medijska hajka radi stvaranja uvjeta za provođenje velikosrpskog projekta pokrenuta je objavljivanjem nacrta Memoranduma Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU) u beogradskim „Večernjim novostima“ 24. i 25. rujna 1986., u kojem se ističe navodna ugroženost srpstva u Jugoslaviji. Srpski nacionalisti zapravo su težili što većoj centralizaciji države. Tražili su dominaciju Srbije u federaciji i potpuni utjecaj Beograda na događaje u Socijalističkim autonomnim pokrajinama Vojvodini i Kosovu, te u Socijalističkoj Republici Crnoj Gori. Rezultat takve nacionalističke, odnosno velikosrpske politike dijela srbijanskih političara bila je smjena političkoga vodstva u spomenutim konstitutivnim dijelovima SFRJ, krajem 1988. i početkom 1989., a potom i promjena Ustava SR Srbije, kojom je zapravo ukinuta autonomija pokrajina. Nametnuvši prosrpski orijentirane predstavnike Vojvodine, Kosova i Crne Gore u Predsjedništvo tadašnje države, koje je brojalo osam članova (6 predstavnika republika i 2 autonomnih pokrajina), srbijansko vodstvo osiguralo je uvjete za političku dominaciju Srbije nad ostalim jugoslavenskim republikama. Na taj način je srbijanska politička elita pokušavala zaustaviti demokratske promjene u Jugoslaviji. U skladu s takvom velikosrpskom politikom iz Beograda, već početkom 1990. u SR Hrvatskoj organizirani su mitinzi - tzv. „događanja naroda“ - Srba iz Hrvatske, Bosne i Hercegovine i Srbije, koji su zaoštrili srpsko-hrvatske političke odnose. Na mitinzima su dominirale slike novoga “svesrpskog” vođe Slobodana Miloševića, zastave Srbije, Jugoslavije i Saveza komunista, te velikosrpske i protuhrvatske parole. No, ni takva agresivna srbijanska politika nije mogla zaustaviti proces demokratizacije u Sloveniji i Hrvatskoj. U travnju i početkom svibnja 1990., u Hrvatskoj su održani slobodni, višestranački izbori na kojima je došlo do smjene jednostranačja i uvođenja višestranačke demokracije. Prema nalogu srbijanskih političara (predsjednika Srbije; Slobodana Miloševića i predstavnika Srbije u Predsjedništvu SFRJ i njegova tadašnjeg predsjednika; Borisava Jovića), na rezultate izbora u Hrvatskoj vojne vlasti SFRJ reagirale su razoružanjem Hrvatske. Ono je planirano i ubrzano provedeno prije nego što je u Hrvatskoj, sukladno rezultatima provedenih izbora, došlo do primopredaje dužnosti i ustrojavanja nove vlasti. Razoružanje je provedeno do 23. svibnja 1990., na temelju strogo povjerljive zapovijedi, koju je 14. svibnja 1990. protuzakonito (bez znanja i suglasnosti Predsjedništva SFRJ), potpisao načelnik Generalštaba oružanih snaga SFRJ; general pukovnik Blagoje Adžić. U svom dnevniku, „Poslednji dani SFRJ“; (Beograd, 1995., str. 146) Borisav Jović je 17. svibnja 1990. zapisao: Praktično smo ih razoružali. Formalno, ovo je uradio načelnik Generalštaba, ali faktički po našem nalogu. Slovenci i Hrvati su oštro reagovali, ali nemaju kud. Oduzeto naoružanje Teritorijalne obrane tadašnje SR Hrvatske procijenjeno je na oko 160 000 “cijevi”. A evo i kako je izgledala „strategijska zadaća JNA“ napada na Hrvatsku: O tome izvješćuje general-armije Veljko Kadijević (savezni ministar obrane SFRJ od 1988. do 1992.), u svojoj knjizi: „Moje viđenje raspada“, tiskanoj 1993. u Beogradu: Strategijsku zadaću izvesti u dve faze. U prvoj, pretežno protuv udarima taktičkog značaja na više pravaca, dok se Hrvatska jače ne uključi (napad na kasarne), uz pojačano organizovanje i pripremu srpskih pobunjenika, a u drugoj, jedinstvenom strategijskom napadnom operacijom poraziti hrvatsku vojsku... Zamisao manevra snaga: Potpuno blokirati Hrvatsku iz vazduha i mora. Pravce napada glavnih snaga direktnije vezati za oslobađanje srpskih krajeva u Hrvatskoj i garnizona JNA u dubini hrvatske teritorije. U tom cilju ispresecati Hrvatsku na pravcima: Gradiška-Virovitica, Bihać-Karlovac-Zagreb, Knin-Zadar i Mostar-Split; (znači, sve do slovenačke granice). Najjačom grupacijom oklopno-mehanizovanih snaga zauzeti istočnu Slavoniju, a zatim nastaviti delovanje na zapad, spojiti se sa snagama u zapadnoj Slavoniji i produžiti prema Zagrebu. Istovremeno, jakim snagama iz Herceg-Novog i Trebinja blokirati Dubrovnik, s kopna izbiti u dolinu Neretve, i na taj način dejstvovati snagama koje nastupaju s pravca Mostar-Split. Nakon dostizanja određenih objekata, osigurati i držati „granicu Srpske krajine“ u Hrvatskoj, izvući preostale delove JNA iz Slovenije i posle toga pomoći JNA u Hrvatskoj”. Zanimljivo je kako je JNA zapravo, već 1984. godine, dakle, dvije godine prije objave „SANU“ o tzv. „ugroženom srpstvu“ počela pripreme za okupaciju Hrvatske. Ostat ću uz m/b Perast i njegovu plovidbenu rutu ( Dubrovnik-Koločep-Šipan-Mljet ), te opisati točne radnje tih bestijalnih čini vrhuške JNA. Dakle, u ljeto, 1984., ronioci-diverzanti JRM-e su se pomoću ronilaca iskrcali na Kalamoti (Koločepu), i obilježili svaki kućni broj-metalne table, posebnim fluorescentnim sprejem vidljivim samo uz upotrebu posebnog noćnog vizira. Neki kućni brojevi su bili obilježeni na jedan način, neki na drugi način, dok ih je određeni broj ostao neobilježen. Jedna vrsta obilježavanja je bio izravni pokazatelj da ljude koji žive na tim kućnim brojevima treba odmah likvidirati-ubiti, nakon zauzimanja otoka. Nadalje, oni koji su pod drugom oznakom obilježeni, to su špijuni-agenti JNA, te ih treba nakon okupacije otoka postaviti u tzv.; „savet starešina ostrva“, dok manji broj ljudi pod neobilježenim tablama „ignorisati, jer nisu od nikakve štete, ni koristi“. Na isti način je 1985. obilježen Lopud, 1986. Šipan, a 1987. i 1988. Mljet. Slučajnošću sudbine i previdom nadležnih oficira JRM-e osobno sam bio upućen kao ronioc-diverzant (na odsluženju vojnog roka), obilježavati kućne table na otoku Mljetu, u ljeto 1988. godine. Naime, porijeklom jesam s Mljeta, no mjestom rođenja u Dubrovniku, životom i pohađanjem osnovne škole u Stonu, kasnijim školovanjem i stalnim boravkom u Dubrovniku-Mokošici, te službeno imam i dvorječno prezime, pa mi je uspjelo slijedom tih „prikrivenih“ podataka i igrom sudbine biti poslan na Mljet. Vježba obilježavanja kućnih brojeva na Mljetu pod nazivom „Odisej 2“, je bila krajnje ozbiljna, obavljana pod okriljima noći, s posebnom opremom, bez svjedoka, i pod oznakom vojna tajna-strogo poverljivo. Tada sam uspio popisati sve kućne brojeve i oznake u Babinom Polju, više iz radoznalosti, nego iz neke prevencije zbog onog što nam se spremalo u nadolazećem periodu. Daljnjim razvojem događaja u bliskoj budućnosti, između 1988. i 1991. godine, a imajući vlastito saznanje, razmišljanje i iskustvo, došao sam do spoznaje kuda sve to vodi. Zbog tog sam početkom lipnja 1991., stupio u kontakt sa gosp. Miljenkom Bratošem (sekretarom Sekretarijata za narodnu obranu Općine Dubrovnik), velikim domoljubom, te mu iznio svoja saznanja o ovim prikrivenim planovima okupacije otoka. Potom, UZUP (Ured za zaštitu ustavnog poretka) - današnja SOA (Sigurnosno-obavještajna agencija), vrši temeljitu provjeru mene osobno i mojih iskaza. Nakon potvrde izrečenog, te otkrivanja istog scenarija i za okupaciju Elafita, i Lastova, gosp. Bratoš me uključuje u poseban zadatak (akcija „Rebatin“ u Trebinju ), da bi definitivno potvrdio moje nakane. Nakon što sam stekao potpuno povjerenje nadležnih, poslat sam na Mljet (sredinom kolovoza ), kako bih na vrijeme i na sigurno mjesto sklonio svu potrebnu dokumentaciju o obrani otoka.
(nastavlja se)
Znate li nešto više o temi ili želite prijaviti grešku u tekstu?
Ocijenite članak
Znate li nešto više o temi ili želite prijaviti grešku u tekstu?