DRUGA VAZMENA NEDJELJA DAROVI USKRSLOG KRISTA
Draga braćo i sestre, dragi čitatelji, dragi prijatelji!
Isus je uskrsnuo! Radosna je to vijest koja odjekuje svijetom. Kroz čitavu Korizmu nismo izgovarali „Aleluja“, poklik kojim sam po sebi znači „Hvalite Gospodina“, a sada ga izgovaramo u vazmenoj osmini i prije Evanđelja i na kraju Svete Mise. Mi smo svjesni sada dara uskrsnuća i svega što se dogodilo nakon njega, no učenici nisu imali tu milost da znaju što će se dogoditi, jer su u strahu, kako kaže Evanđelje. U tom svom strahu zatvorili su vrata i skrivali se iza zatvorenih vrata da Židovi ne bi došli i po njih. Tko će ga znati, možda su mislili da i njih čeka križ.
Međutim zatvorena vrata ne zaustavljaju Uskrslog Isusa. On prolazi kroz njih kao da ih i nema i donosi svojim učenicima darove. Mi smo navikli da kada netko negdje otiđe na dalek put donosi bližnjima neke poklone. A Isusa nije bilo tri dana. U ta tri dana on je sišao nad pakao kako molimo u vjerovanju. Ovo „sašao nad pakao“ želi najprije istaknuti da je Isus Krist bio do kraja solidaran s nama smrtnicima. Do dna je iskapio čašu ljudske patnje. Iskusio je i samu smrt i jamu groba. Ali još i više, time što je Isus sišao u carstvo smrti, pridružio se svim dotadašnjim pokojnicima. Sv. Petar u poslanici piše da je time svim dotada preminulim pravednicima navijestio skoru pobjedu nad smrću i slavno uskrsnuće. Time se želi reći da će Isusovo spasenje i preobražaj uživati i svi oni koji su prije njega živjeli na svijetu čovječno i pravedno. Dakle, kad je sišao k mrtvima, Isus je oslobodio svete duše koje su čekale svog Osloboditelja u Abrahamovu krilu. Isus nije sašao nad pakao da oslobodi proklete ni da razori pakao prokletstva, nego da oslobodi pravedne koji su mu prethodili. Vidimo dakle da je Isus učinio velik put u ova tri dana dok ga nije bilo. I kao dobar brat i Bog donosi poklone svojim bližnjima kada je došao natrag. Pokloni koje donosi su: mir, dar Duha Svetoga, vjeru i vlast učenicima opraštati grijehe.
Prvi dar mira bio je učenicima prijeko potreban jer, kako rekosmo, živjeli su u strahu. On je ustvari jedini koji može dati pravi mir, istinski mir. Ako je donio taj mir svojim pomalo kukavičlukom obuzetim učenicima zašto ga ne bi mogao donijeti i nama danas. Napose kada nam je toliko potreban. Ponajprije mir u čovjeku. Jer kad nema mira u čovjeku on traži da i drugi budu u nemiru. On traži nekoga koga će dovesti u nemir. Tako počinju svađe, nevolje i ratovi. Čovjek nije miran ni sa sobom ni sa Bogom i onda počinje kavge. A mir koji Isus daje je istinski dar mira. Onaj koji je iz ljubavi prošao muku i križ, sada daje dar mira. Tako često potreban, a naučimo ga cijeniti tek kad ga izgubimo. Drugi dar koji Isus kao dobar brat i Bog daje svojim učenicima je dar Duha Svetoga. No, prije nego li im je dao Duha Svetoga, dao im je poslanje. I to poslanje da idu i učine sve narode Njegovim učenicima. Daje im zadat da nastave Njegovo poslanje koje je on primio od Oca. A da bi imali snage za to poslanje kaže Evanđelje da Isus dahne u njih i kaže im: ››Primite Duha Svetoga.‹‹ Taj Isusov dah je na hebrejskom „Ruah“. „Ruah“ se prevodi kao dah, vjetar, puhanje, Božji dah i Duh Božji. U Starom zavjetu spominje se čak 389 puta. Duh Božji stoji i u Knjizi Postanka, na samom početku Svetog Pisma, ali stoji i na početku našeg života. Jer svakom od nas Bog je udahnuo život prilikom našeg začeća. I na Potvrdi smo primili puninu Duha Svetoga, snagu Božju da i mi nastavimo poslanje koje je Isus ostavio svojim učenicima nakon Uskrsnuća.
Predzadnji dar je bio dar prvo Tomi, a po njemu i svima nama, a to je dar vjere. Tomi, koji nije bio tu onog dana kada je Isus došao među njih, Gospodin govori: ››Prinesi prst ovamo i pogledaj mi ruke! Prinesi ruku i stavi je u moj bok i ne budi nevjeran nego vjeran.‹‹ Toma na to odgovara onom najljepšom ispovijesti vjere jednog apostola: „Gospodin moj i Bog moj!“. Isus nam daje vjeru da i mi s Tomom svaki put kada dođemo u Crkvu i na Svetu Misu kod podizanja uskliknemo Tomine riječi potvrđujući svoju vjeru u prisutnost Isusa u maloj bijeloj hostiji, jer kako reče sam Isus: ››Blaženi koji ne vidješe, a vjeruju!‹‹.
Zadnji dar nije nevažan, jer on je vezan uz oproštenje grijeha. Vlast je to koju je Isus dao Crkvi ne da bude sudac, nego milosrdni otac. Opraštanje grijeha, ispovijed, uvijek je susret učenika s Učiteljem, grešnika s Bogom. Svećenik je tu samo sluga koji u Ime Isusovo daje oproštenje grijeha, pazeći da onaj koji okaja svoje grijehe učini ipak neku pokoru, kao naknadu za učinjeno zlo, učinjeni grijeh.
Dao Bog da od srca prihvatimo svaki od ovih darova Uskrsloga Isusa. Jer mir nam je prijeko potreban i ostvarit ćemo ga ako ga prihvatimo nepodijeljena srca. Tada će se i Duh Sveti u nama nastaniti da se naša vjera pokaže našim svjedočanstvom života. A to sve, i mir i dar Duha Svetoga i vjeru, pospješiti će Božje oproštenje grijeha koje primamo u Ispovijedi. Jer samo onaj koji se zna poniziti pred Bogom znat će tog istog Boga ljubavlju svjedočiti drugima.
Božji blagoslov i pozdrav s Lastova!