PETA KORIZMENA NEDJELJA Isus, naše pšenično zrno
Draga braćo i sestre, dragi čitatelji, dragi prijatelji!
Kada Stari Zavjet govori o sklapanju saveza s narodom, uvijek je to izraelski narod. Kada se govori o spasenju uvijek se govori o spasenju Izraelaca, odnosno Židova. No, Isus ne bira Izraelce nego je cijeli ljudski narod Njegov narod koji je došao spasiti. Tome nam svjedoče i prvi redci Evanđelja koje će se u nedjelju pred nama čitati na misnim slavljima. Naime, Filipu prilaze Grci i pitaju ga da žele vidjeti Isusa.
Zgodno je primijetiti da Grci prilaze baš Filipu i njega pitaju za Isusa. Filip je jedan od dvanaest Isusovih apostola i dolazi iz Betsaide, kako nas i samo Evanđelje podsjeća. No, što li je to na Filipu ponukalo te Grke da priđu baš njemu i pitaju ga za Isusa. Kada čitamo Evanđelja znamo da Filip nije bio prisutan ni na gori Tabor kada se Isus preobrazio pred učenicima, ni u nekom važnijem trenutku. Međutim, ako se vratimo na početak Ivanova evanđelja tamo ćemo naći sjajnu Filipovu ispovijest vjere u onom trenutku kada dolazi Natanaelu i govori mu: ››Našli smo onoga o kome je pisao Mojsije u Zakonu i Proroci: Isusa, sina Josipova, iz Nazareta.‹‹ Nešto poslije u Evanđeljima pronaći ćemo ga u priči o čudu umnažanja kruhova. Dakle, Filip se osvjedočio da je Isus Mesija. I nešto je na njemu bilo što je tim Grcima govorilo da taj čovjek zna tko je Mesija.
Pitanje koje se nekako nameće jest kada je nama zadnji put netko pristupio i pitao nas da mu pokažemo Isusa. Meni kao svećeniku to se dogodilo, jer se to od mene, ali i moje braće svećenika nekako očekuje da ljudevodimo Kristu,Bogu.No, kada se zadnji put dogodilo da je nekom običnom, tradicionalnom, kršćaninu netko prišao i rekao pokaži mi Isusa. Nažalost, to se u našem društvu gotovo nikako ne događa. I nije ovaj put problem u društvu, problem je u nama. Jer nas ljudi na ulici, na trgovima ne prepoznaju kao kršćane. Ne trebamo izbaciti križ koji nosimo oko vrata izvan košulje ili majice, nego trebamo svojim ponašanjem, svojim životom svjedočiti da smo kršćani. Kada se osvjedočimo o Božjoj ljepoti i dobroti, tako trebamo živjeti, kao Božji ljudi, kao kršćani. Lako je reći da smo kršćani. U ovo naše vrijeme muški se pišu kao žene i žene kao muškarci na tom „naprednom“ Zapadu. Isto tako se i mi možemo pisati kao kršćani, a da kršćanstva nikada vidjeli nismo.
Evanđelje nam govori da se Filip i nije baš snašao, nego odlazi k Andriji, pa onda njih dvojica zajedno odlaze Isusu kako bi Mu rekli da Ga traže neki Grci. Za Isusa je to bio znak da se vremena počinju ispunjavati i da se vijest o Mesiji počela širiti. Isus je savršeno čitao znakove. Totalno suprotno od Židova, napose pismoznanaca i farizeja, koji su ne znajući ispunjavali Pismo, ali ga nisu prepoznali da se sve ostvaruje pred njihovim očima. I tada Isus nastavlja svoj govor i izjavljuje da je došao čas da se proslavi Sin Čovječji.
Nakon toga u jednoj jedinoj rečenici donosi najkraću prispodobu, ali najljepšu i prepunu simbolike: ››Zaista, zaista, kažem vam: ako pšenično zrno, pavši na zemlju, ne umre, ostaje samo; ako li umre, donosi obilat rod.‹‹ Toliki su pisali o tom pšeničnom zrnu i objašnjavali ga na mnoge načine, a ustvari je ona vrlo jednostavna prispodoba. Samo slijedi Isusa do kraja! Jer ovu prispodobu Isus je ostvario u svom životu. Umro je na križu i donio rod koji će se zauvijek pamtiti. Donio je vječni život čovjeku. Ako po internetu potražite pojam pšenice pronaći ćete da se ona koristi u mlinarstvu, prehrambenoj i farmaceutskoj industriji. A što je drugo Isus za nas nego naša prehrana, kruh života koji se dao uništiti, samljeti, za nas da bi mi imali vječnost.
On je i naša farmaceutska industrija jer je lijek svakoj našoj boli i muci. On je sve prošao prije nas da bi nama bilo lakše. Prešao je prag smrti da bi mi imali vječni život. Zato i mi se dajmo samljeti poput pšenice jer ćemo postati najljepši kruh koji će se prinijeti na oltar. I mi ćemo postati lijek drugima koji ga trebaju, jer ćemo i sami biti nosioci toga lijeka, svjedoci Isusa Krista. Kao što je na početku svoga govora Isus rekao da je došao trenutak da se proslavi Sin čovječji, kada privodi kraju svoj govor izjavljuje da je došao trenutak da
Otac proslavi ime svoje. Na te Njegove riječi s neba se zaorio glas istog tog Oca nebeskoga: ››Proslavio sam i opet ću proslaviti!‹‹. Ove riječi, kako sam Isus kaže, nisu izrečene radi Njega, nego radi onih koji slušaju, ali i radi nas danas. Jer smo i mi slušatelji ovih riječi. one su samo jedna u nizu potvrda Isusova poslanja, spasenja čovjeka i čovječanstva. Izrečene su i radi tebe i mene koji Evanđelje slušamo i čitamo danas, da vjerujemo i da se spasimo. Jer Isus, naše pšenično zrno će uskoro pasti tri puta pod križem, svaki put će se ustati. Isus, naše pšenično zrno, će se podići još više, kada Ga budu razapeli na križu. Isus, naše pšenično zrno, će ustati od mrtvih da bi ti i ja imali život!
Božji blagoslov i pozdrav s Lastova!