REKLA BIH VAM NEŠTO... Kolumna Suzi Sokol: Doživjeti naše... ali očima furesta
Jako teško dolazim do teme danas. No, potrebno je ponekad stat na loptu i osvrnut se na ono što je bilo jer je bilo, a ne bi bilo loše ni onima dosta mlađima ukazati da je svijet postojao i prije njih. Pa ipak, na današnje me razmišljanje navela jedna obitelj koja je iz, za mene, daleke Engleske odlučila doći u Dubrovnik, Mline. U samo nekoliko minuta koliko je autobusu potrebno (u normalnim uvjetima, a eto bili su) doći do Cavtata, ničim izazvaniodlučili su sa mnom podijeliti svoje oduševljenje viđenim, doživljenim. Otac i majka u godinama koje jamče zrelost, ali i mogućnost da se čovjek posveti malo i sebi i troje krasne mladosti, dovoljno odrasli za se brinut o sebi, a opet dovoljno mladi za biti dijelom zajedničkog putovanja.
Zašto su me oni na neki način ponukali pisati ovu kolumnu? Naime, često u vožnjama autobusom bilo po gradu ili upravo ovako do Cavtata, obadam sve oko sebe (znate ono kad ste malo sami sa sobom što je jako potrebno) i vidim, ali i čujem puno toga. Promatram Grad dok se vozim njegovim ulicama i vidim ljude, domaće, naše, kako uglavnom sve ovo tako lijepo, posebno i tako drugačije, uzimaju zdravo za gotovo...jutarnjom laganom šetnjom do posla shvatim koliko smo sretni što smo rođeni upravo pod ovim plavim nebom, gdje se svako malo još uvijek možeš nekom javiti, zamahnuti, prozboriti iako smo na dvije strane ulice ili motima reć, dobro je, tu smo i dobro smo.
U autobusu koji vozi za Cavtat, obavezno se okrenem i promatram Lokrum i Grad, brodice, barke, kajake, jahte (e da, bude ih baš za se divit, a nijesu ni one lude...znaju đe je dobro). Svaki put mi zastane dah, svaki put osjetim se tako ponosna, ali jesam li jedna među rijetkima, jesmo li sve to lijepo i naše počeli gledat kao jednu veliku brojku s puno nula...?!? I tako...vratit ću se na početak priče i razgovor s gosparom koji je svojim stavom, razmišljanjima i doživljajima svega ovoga našega zaslužio da rečem, gospar. Sasvim neočekivano obratio mi se pitajući jesam li gošća poput njih ni ne pomišljajući da sam domaća, lokalna sto posto. Iznenađenje ogromno kod svih petero, eto... I tako krene on pričati ne zaustavljajući se ni trenutka. Oduševljenje nije mogao kriti govoreći kako su smješteni u Mlinima te su tijekom 10 dana boravka svakodnevno odlazili na izlete u Grad, Ston, otoke, Cavtat i kako ne mogu vjerovati koliko je lijepo, koliko je sve čisto (tu sam moram priznat malo zastala misleći hoću li komentirati, ali ... nisam imala snage pokvariti im divan doživljaj svega, a u konačnici možda je onuda kuda su se kretali uistinu i bilo čisto – što mi je i drago), zatim kako je hrana divna, domaća, ukusna (nismo mi ni svjesni da još uvijek možemo uživati u domaćem – uglavnom), a ljudi kaže..ljudi su tako dragi, ljubazni...
I nastavlja dalje, kaže mi, sutra nam je posljednji dan, iz apartmana se trebamo odjaviti do 10 ura, a onda čekati do kasnog poslijepodneva za let, ali ne. Vlasnik kod kojeg su odsjeli rekao im je da mogu ostati dokle god žele i da nema nikakvih problema. Oduševljeni... Slušam i drago mi, ali moja stanica se bliži pa sam ustala i poželjela im ugodnu večer u prelijepom Cavtatu, a oni skoro uglas...dolazimo opet, malo je 10 dana za sve ovo lijepo, i još brzo pitaju kad je najljepše doć? Što da im kažem...uvijek i zauvijek... Izašla sam iz autobusa sretna i ponosna, jedan slučajan susret, neplanirani razgovor i doživljaj svoga Grada i kraja očima i riječima onih koji su tu prvi put. Neprocjenjivo, ali i za zamislit se...
Adio vam!